- imperatorius
- impĕrātōrĭus ( inp- ), a, um, adj. [imperator].I.Of or belonging to a general (class.):
quod ipse honos laborem leviorem faceret imperatorium,
Cic. Tusc. 2, 26, 62:jus,
id. Verr. 2, 1, 21, § 57; cf.partes (shortly before: imperatoris partes),
Caes. B. C. 3, 51, 5:nomen,
Cic. Fam. 11, 4, 1; [p. 900] Tac. A. 1, 3:consilium,
Cic. N. D. 3, 6, 15:laus,
id. Ac. 2, 1, 2:virtus,
Quint. 7, 10, 13; 8, 2, 11:ars,
id. 2, 17, 34:manubiae,
Cic. de Or. 3, 3, 10:pulvis sudorque (opp. campestris meditatio),
Plin. Pan. 13, 1:navis,
an admiral's ship, Plin. 19, 1, 5, § 22.—* Adv.: impĕrātōrĭē, like a general: dum se ad id bellum imperatorie instruit, Treb. Claud. 6.—II.(Acc. to imperator, II. B. 3.) Imperial:genesis,
Suet. Dom. 10:munera,
id. Vesp. 24:onera,
id. Calig. 42.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.